Το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέδειξε για ακόμη μια χρονιά ότι η πόλη μπορεί να γίνει το κέντρο του παγκόσμιου σινεμά για δέκα ημέρες. Με περισσότερες από 250 ταινίες, αφιερώματα, παράλληλες εκδηλώσεις και εργαστήρια, το φεστιβάλ άνοιξε τους ορίζοντές του και πρόσφερε στο κοινό μια σπάνια ευκαιρία να ταξιδέψει από την τοπική παραγωγή μέχρι τις μεγάλες διεθνείς φωνές. Ένα φεστιβάλ που δεν φοβάται να αγγίξει τα δύσκολα και να μιλήσει για συγκρούσεις, αστάθειες και ανθρώπινα πάθη, ενώ παράλληλα γιορτάζει την τέχνη του κινηματογράφου.
Στο Διεθνές Διαγωνιστικό ξεχώρισαν ελληνικές παρουσίες που έδειξαν τη δυναμική της νέας γενιάς. Το «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου συγκλόνισε με τον ρεαλισμό και την ηθική του φόρτιση, φέρνοντας στην επιφάνεια τα μυστικά και τις ενοχές μιας κλειστής κοινωνίας. Ο Γιώργος Ζώης με το «Arcadia» απέδειξε ξανά την ξεχωριστή του κινηματογραφική γλώσσα, ενώ ο Κωστής Χαραμουντάνης με το «Κιούκα πριν το τέλος του καλοκαιριού» κατέθεσε μια αφοπλιστικά αυθεντική ματιά που τιμήθηκε με βραβεία.
Το φεστιβάλ έφερε στο προσκήνιο και ταινίες με έντονο κοινωνικό βάθος. Το «Σε μια Άγνωστη Γη» του Μαχντί Φλεϊφέλ μίλησε για την παλαιστινιακή εμπειρία με τρυφερότητα και δύναμη, ενώ η «Βιτόρια» έθεσε το ζήτημα της υιοθεσίας με σπάνια ειλικρίνεια και ευαισθησία. Στο τμήμα Film Forward, η «Οικουμενική Γλώσσα» του Μάθιου Ράνκιν κατάφερε να παντρέψει διαφορετικούς τόπους και χρόνους μέσα από ένα χιουμοριστικό και ταυτόχρονα στοχαστικό βλέμμα, αναδεικνύοντας την ιδέα ότι η κινηματογραφική γλώσσα μπορεί να είναι πράγματι παγκόσμια.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν και οι ερμηνείες που άφησαν αποτύπωμα. Η Ζοάνα Σάντος στην ταινία «Σε Πτώση» παρέδωσε μια ερμηνεία γεμάτη ένταση αλλά και ευαισθησία, ενώ ο Μαχμούτ Μπακρί στο «Σε μια Άγνωστη Γη» κατάφερε να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα που κινείται ανάμεσα στη θλίψη και την ελπίδα με αφοπλιστική αλήθεια.
Πέρα από τις ταινίες, το φεστιβάλ άνοιξε παράθυρα σε άλλες πτυχές του κινηματογράφου. Το αφιέρωμα “Μουσική σε κίνηση: Η τέχνη του film scoring” έφερε στη Θεσσαλονίκη σπουδαίους συνθέτες όπως ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, αλλά και νέες ελληνικές φωνές, αποδεικνύοντας ότι η μουσική είναι ουσιαστικό μέρος της κινηματογραφικής αφήγησης. Τα masterclasses και τα workshops πρόσφεραν γνώση από συνθέτες, casting directors και showrunners, δίνοντας στο κοινό μια σπάνια ευκαιρία να δει από κοντά την αθέατη πλευρά της βιομηχανίας.
Η γενική αίσθηση που άφησε το φεστιβάλ ήταν απολύτως θετική. Η Θεσσαλονίκη ζει για δέκα μέρες στον ρυθμό του σινεμά, το κοινό αγκαλιάζει τις προβολές, οι νέοι δημιουργοί συναντούν θεατές και επαγγελματίες, και η πόλη ξαναμπαίνει στον παγκόσμιο χάρτη ως ένας τόπος όπου το σινεμά δεν προβάλλεται απλώς, αλλά βιώνεται.
Αυτό που μένει από το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι η διαπίστωση ότι το σινεμά είναι ζωντανό. Είναι τόπος συνάντησης, ανταλλαγής και στοχασμού. Η νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών δείχνει έτοιμη να πει τις ιστορίες της με δύναμη και φαντασία, ενώ οι διεθνείς φωνές μας υπενθυμίζουν ότι, παρά τα εμπόδια και τις αντιθέσεις, η τέχνη συνεχίζει να βρίσκει τρόπο να μιλά και να συγκινεί.
