Στην αριστοτεχνική επανερμηνεία του κλασικού τρόμου του 1922, η νέα εκδοχή του Nosferatu επανεξετάζει την ιστορία του Κόμη Όρλοκ με μία σύγχρονη, σκοτεινή και καθηλωτική αισθητική. Ο Έγκερς σέβεται στο έπακρο τα επίσης αριστουργήματα των Μούρναου και Χέρτζογκ και προσθέτει στη γοτθική παράδοση.
Ο σκηνοθέτης της Μάγισσας και του Φάρου επέλεξε έντονες αντιθέσεις, κλίνοντας περισσότερο στο στοιχείο του τρόμου από ό,τι στον ρομαντισμό, όπως είχε κάνει ο Χέρτζογκ με τους γήινους τόνους και τον απαλό φωτισμό. Το σκοτεινό και το ζωώδες είναι χαρακτηριστικά όχι μόνο του Κόμη Όρλοκ αλλά και της ίδιας της ταινίας, της οποίας η ατμόσφαιρα σε βυθίζει.
Ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ παραδίδει μία βλοσυρή ερμηνεία και πατώντας πάνω στην τοπική παράδοση διαφοροποιεί και επανεφευρίσκει τον χαρακτήρα. Αναμενόμενα συγκλονιστικός ο Νταφόε, όσο αναμενόμενη ήταν και η συνεργασία του σε μία ακόμη ταινία με τον Έγκερς. Τόσο η Ντεπ όσο και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν υστερούν και πλαισιώνουν αποτελεσματικά την ιστορία.
Οπτικά άρτιο, το Nosferatu έχει σκηνικές συνθέσεις που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής, βγαλμένους μέσα από όνειρα – ή καλύτερα εφιάλτες.
Η ταινία θα αρέσει στους υποψιασμένους. Δεν απευθύνεται σε έναν λάτρη των γρήγορων ταινιών τρόμου, χωρίς φυσικά να τον αποκλείει. Η οικοδόμηση της έντασης γίνεται αργά και σταθερά, φτάνοντας εντέλει σε μία ανεπανάληπτη κορύφωση με την τελευταία του σεκάνς.
Σεναριακά εμπλουτισμένο με σύγχρονα θέματα, ο Έγκερς δεν έχασε την ουσία του πρωτοτύπου. Το Nosferatu του αποτελεί έναν φόρο τιμής που επαναπροσδιορίστηκε, έπαιξε με τον Έρωτα και τον Θάνατο, κέρδισε και θα καθιερωθεί με τη διαχρονικότητά του.
