Το The Substance, η νέα ταινία της Coralie Fargeat προβλήθηκε επίσημα τον Μάιο στις φετινές Κάννες και κυκλοφορεί σήμερα (31/10) στους ελληνικούς κινηματογράφους. Πρόκειται για ένα αδίστακτο body horror που θα σοκάρει ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς fans του συγκεκριμένου genre αλλά ταυτόχρονα αποτελεί επίσης μια βαθιά φεμινιστική ταινία. καθως και μια έξαλλη σάτιρα στο star system. Οφείλω, βέβαια, να αναφέρω για όσους αηδιάζουν εύκολα, ότι αυτή ίσως δεν είναι η καλύτερη ταινία να δείτε.
Στον κόσμο λοιπόν του “The Substance” η άλλοτε γνωστή ηθοποιός, Elizabeth Sparkle (Demi Moore), πλέον έχει φτάσει 50 ετών και παρουσιάζει προγράμματα γυμναστικής στην τηλεόραση. Όμως μια μέρα ο γλοιώδης παραγωγός της, ονόματι “Harvey” (τυχαίο;), που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Dennis Quaid, της ανακοινώνει πως η καριέρα της σταματά εδώ. Απελπισμένη πλέον που έχει χάσει τη δουλειά και τη λάμψη της καταφεύγει σε αυτή την παράνομη ουσία που υπόσχεται να δημιουργήσει ένα νεότερο, καλύτερο και ομορφότερο άλλον εαυτό της. Αυτός ο άλλος εαυτός της θα ονομαστεί “Sue” (Margaret Qualley) και θα κερδίσει τη θέση που έχασε η Elizabeth πριν μερικές ημέρες. Η ουσία όμως έχει ως βασική προϋπόθεση η αλλαγή από τη μία στην άλλη να γίνεται κάθε βδομάδα, χωρίς εξαιρέσεις, και να μην ξεχνούν ποτέ πως δεν είναι δύο διαφορετικά άτομα αλλά ένα, και πρέπει να σέβονται η μία την άλλη. Όπως είναι φυσικό, η κατάσταση ξεφεύγει και οι δύο γυναίκες καταλήγουν σε αδιέξοδο.
Καταρχάς, αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία είναι μια αιματηρή, σκληρή και ασταμάτητη δύναμη που σε παρασύρει, από την αρχή μέχρι το τέλος, σε μια ξέφρενη Οδύσσεια γεμάτη αγωνία και σοκ. Και φυσικά, όλα αυτα οφείλονται στην εκπληκτική σκηνοθεσία και το ιδιοφυές σενάριο της Coralie Fargeat. Ακόμα, οφείλω να εκθειάσω την υποκριτική δεινότητα της Demi Moore, η οποία δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, καθώς επίσης και των Dennis Quaid και Margaret Qualley, που πλαισιώνουν την ταινία με πολύ αξιόλογες ερμηνείες. Η όλη αισθητική και ο ρυθμός της ταινίας καταφέρνει να προξενεί αυτό ακριβώς το συναίσθημα που της αρμόζει: κάτι μεταξύ αηδίας, τρόμου και αγωνίας με κάποιες στιγμές μαύρης κωμωδίας. Τέλος, αφήνει μια πολύ όμορφη επίγευση, κριτικάροντας αναπολογητικά το star system και αυτή την ανδροκρατούμενη βιομηχανία που εκμεταλλεύεται τον κόσμο και στοχεύει μόνο στο κέρδος χωρίς καμία ντροπή.
Η ταινία κέρδισε Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο φετινό Φεστιβάλ Καννων και πιστεύω σίγουρα διεκδικεί μερικές υποψηφιότητες στα Όσκαρ που έρχονται – αν δεν την σνομπάρουν λόγω genre – καθώς επίσης βρίσκεται αυτή τη στιγμή ψηλά στη λίστα των πιο δημοφιλών ταινιών που κυκλοφορούν.
