Το 2019 κυκλοφόρησε το Joker μέσα σε διθυράμβους. Ο πιο αναγνωρίσιμος villain της DC απέκτησε τη δική του ταινία, η οποία επαναπροσδιόρισε τον χαρακτήρα, εξετάζοντας την ψυχική διαταραχή πίσω από το επιβλητικό make up του αλλά και την επιρροή μιας κοινωνίας που δεν τον καταλάβαινε και δεν τον έβλεπε. Η ταινία του Todd Phillips έγινε η πρώτη ταινία Batman με βαθμολογία R-rated, κέρδισε Χρυσό Λέοντα στη Βενετία και έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Ταυτόχρονα, έγινε η πρώτη ταινία R-rated που ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο δολάρια στο box office (και η πιο επικερδής μέχρι και το Deadpool & Wolverine) ενώ κέρδισε και Όσκαρ για τη Μουσική αλλά και για την ερμηνεία του Joaquin Phoenix.
To Joker προοριζόταν να είναι standalone ταινία, να μην έχει δηλαδή sequel. Και μάλλον έτσι θα έπρεπε να γίνει.
Το «Τζόκερ: Τρέλα για Δύο» σε αντίθεση με τον προκάτοχό του πρόκειται για μίξη δικανικού και prison δράματος με μιούζικαλ εκλάμψεις. Έγκλειστος στο Arkham ο Arthur Fleck αναμένει στωικά τη δίκη του για τα εγκλήματα της πρώτης ταινίας, γνωρίζει τον έρωτα στα μάτια της Lee Quinn (Lady Gaga) και προσπαθεί να επιβιώσει στο σκληρό περιβάλλον της φυλάκης. Και αυτό είναι πάνω κάτω όλο το σενάριο. Δύο-τρια πήγαινε-έλα του Arthur από τη φυλακή στο δικαστήριο, κάποια τραγούδια που περισσότερο χρησιμεύουν ως filler, καθώς δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, και ένα όχι ιδιαίτερα αναμενόμενο φινάλε, το οποίο όμως δεν έχει όσο αντίκτυπο θα ήθελε να αφήσει, συνθέτουν την πλοκή της ταινίας.
Η ερμηνεία του Phoenix είναι αντάξια εκείνης του ‘19 που του χάρισε το Όσκαρ και από τα ελάχιστα πράγματα που αξίζουν σε αυτό το sequel. Η Harley Quinn της Gaga μπορεί μεν να ήταν ικανοποιητική ερμηνευτικά, ωστόσο η ύπαρξή της λειτουργεί μόνο υποστηρικτικά για τον χαρακτήρα του Fleck. Ο κεραυνοβόλος έρωτας που νιώθει γίνεται ο λόγος της ύπαρξής του, με τη Lee να εξιδανικεύεται ως το απαύγασμα καλοσύνης και κατανόησης, χωρίς ωστόσο αυτό να αιτιολογείται πειστικά από τα όσα διαδραματίζονται.
Στο Joker (2019) ο πρωταγωνιστής ψέγει την κοινωνία που δεν τον ακούει, δεν τον βλέπει, δεν τον καταλαβαίνει. Για πρώτη φορά είδαμε υπό διαφορετική σκοπιά τον μεγαλύτερο κακοποιό της DC, με μερίδα του κοινού να νιώθει ως και κάποια -επικίνδυνη- συμπάθεια για τον χαρακτήρα. Στο sequel ωστόσο ο Todd Phillips ίσως κατάλαβε τις αστοχίες του Joker μεταφέροντας την ευθύνη και στον ίδιο τον Τζόκερ, κάτι που αναμενόμενα θα στενοχωρήσει τις ίδιες ομάδες που ενθουσιάστηκαν με την πρώτη ταινία.
Ταυτόχρονα, η επιλογή του Phillips να δώσει μία μιούζικαλ νότα στο sequel δεν λειτουργεί σε καμία περίπτωση, εκτός ενδεχομένως του να αναδείξει τη Lady Gaga σε κάποιες (λίγες) σκηνές. Κανένα από τα τραγούδια δεν έδωσε το κάτι παραπάνω, κάνοντας τον καθένα να απορεί σχετικά με τον λόγο της απόφασης αυτής, η οποία συν τοις άλλοις θα αποκλείσει και όσους δεν υποφέρουν τα μιούζικαλ.
Βέβαια το κύριο πρόβλημα της ταινίας δεν ήταν ούτε το μουσικό κομμάτι ούτε η δεύτερη μοίρα στην οποία τέθηκε η Harley Quinn. Το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η ταινία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Δίνει μία ομολογουμένως αχρείαστη συνέχεια σε μία ταινία που θα έμενε άνετα ως standalone. Οι σκηνές διαδέχονται βασανιστικά αργά η μία την άλλη, μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και τα τραγούδια δίνουν την αίσθηση ότι περισσότερο εμποδίζουν παρά ενισχύουν τα όσα γίνονται, «παγώνοντας» τον ρυθμό.
Και είναι πράγματι αυτή η νωθρότητα ανάπτυξης της ταινίας που σε κάνει να απορείς πού πραγματικά βρίσκεται η «Τρέλα για Δύο» που διατυμπανίζεται στον τίτλο.
