Στη πρώτη πράξη του Trap γνωρίζουμε έναν στοργικό πατέρα, τον Cooper ο οποίος μαζί με την Riley φαίνονται να είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι για να παρακολουθήσουν τη συναυλία της Lade Raven, μιας pop τραγουδίστριας και αγαπημένη της κόρης του.
Καθώς οι δυο τους τριγυρίζουν στο συναυλιακό χώρο του συγκεκριμένου event ο Cooper αναστατώνεται, καθώς πλήθος αστυνομικών παρουσιάζονται στο στάδιο, οι οποίοι δείχνουν να είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση. Λίγο αργότερα στην ταινία, και αφού ο σκηνοθέτης μας έχει χαρίσει λίγες και τρυφερές στιγμές μεταξύ των δύο ηρώων – αρκετές ώστε να συμπαθήσουμε έστω και στο ελάχιστο τον Cooper, ανακαλύπτουμε μαζί με τον πρωταγωνιστή ότι το όλο event αποτελεί μία παγίδα του FBI ώστε να συλλάβουν επιτέλους έναν κατά συρροή δολοφόνο που είναι ένας εκ των τριάντα χιλιάδων θεατών εκείνης της βραδιάς.
Ο M. Night Shyamalan, για έναν αντικειμενικά ανεξήγητο λόγο, αποφάσισε να μας αποκαλύψει από την πολύ αρχή αυτής της ταινίας ποιος κρύβεται πίσω από το όνομα «ο Χασάπης» ενώ οι εκφράσεις άγχους και πανικού του Josh Hartnett εντείνουν την όλη υποψία. Δυστυχώς όμως η ταινία είναι μέχρι εκεί.
Οι συμπτώσεις και η ευκολία του πρωταγωνιστή να συλλέξει πληροφορίες και να αποφύγει όσο το δυνατόν μπορεί την αστυνομία, κάνει την ιστορία αναμενόμενη με μία τόσο κουραστική ροή που θέλεις απλά να τελειώσει. Ο Shyamalan, δημιουργός της ταινίας Split, πραγματικά σοκάρει που ενώ είχε μία τόσο πρωτότυπη ιδέα δεν την αξιοποίησε όπως θα έπρεπε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα μέσα της ταινίας και σχεδόν μέχρι το τέλος της, ο άχαρος χαρακτήρας της Lady Raven (κόρη του Shyamalan – she was serving Sofia’s Coppola vibes in Godfather) ξαφνικά άλλαξε τροπή και προσπάθησε να δώσει τον δυναμισμό ενός ήρωα.
Όμως η ταινία δεν είχε ούτε κορύφωση ούτε ανατροπή, μόνο τον υπαινιγμό ότι το κυνήγι μεταξύ Cooper και FBI ίσως δεν έχει τελειωμό και το ενδεχόμενο ενός sequel είναι κάτι που πραγματικά δε συγκινεί.
