Το Deadpool & Wolverine υπήρξε μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του MCU για πολλούς λόγους. Αρχικά, είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Deadpool είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες, πηγαία αστείους, αφιλτράριστους ήρωες των κόμικς της Marvel. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που φαίνεται να παραπαίει από το Endgame και έπειτα, ο Deadpool φαινόταν να αποτελεί μία σανίδα σωτηρίας για τη Disney, ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί για να μπορέσει να μαζέψει ξανά κόσμο στις αίθουσες και να κάνει και τους μη σκληροπυρηνικούς φανς να νοιαστούν για το τι θα τους πλασαριστεί στη συνέχεια στις οθόνες τους.
Όπως εύστοχα σχολιάζει ο χαρακτήρας του Reynolds, ο Deadpool σκάει ως ο Jesus της Marvel, προσπαθώντας να σώσει «οτιδήποτε αν σώζεται».
Η ταινία ξεκινά με τον Deadpool να βρίσκει τον σκελετό του Wolverine, ο οποίος μας αποχαιρέτησε στο Logan (2017), ενώ παράλληλα τον περικυκλώνει ένα απόσπασμα από άντρες της TVA (τους γνωρίσαμε κυρίως στο Loki). Και σε αυτό το σημείο μας χαρίζει το καλύτερο intro που έχουμε δει σε ταινία της Marvel, όταν και μας υπενθυμίζει ότι θα δούμε την πρώτη R-rated ταινία του MCU ενώ παράλληλα χορεύει στους ρυθμούς του Bye-bye των NSYNC.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις δύο προηγούμενες ταινίες του ήρωα γνωρίζουν ότι εξαρχής είχε ένα beef με τον Wolverine και τον Hugh Jackman, απόρροια ενδεχομένως και της πολύ καλής φιλίας που έχουν οι δύο ηθοποιοί. Μία τρίτη ταινία Deadpool ήταν κάτι που οι φανς αναμενόμενα ζητούσαν, καθώς το meta στοιχείο του είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο και αστείο, μία φρέσκια νότα σε σχέση με τα κλισέ που μας συνηθίζουν οι περισσότερες υπερηρωικές ταινίες. Παρόλο που ο Jackman φαινόταν να είχε αποχαιρετήσει τον ρόλο που τον είχαμε συνηθίσει, η εμπλοκή του Reynolds τον έφερε πίσω σε αυτό το project. Και κάπως έτσι, μας χάρισαν ένα πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα.
Μπορεί η θεματική της ταινίας να μην διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό από τις υπόλοιπες του είδους (ναι, πάλι υπάρχει μία αποστολή που η επιτυχία της οδηγεί στη σωτηρία της ανθρωπότητας), ωστόσο μετά από 34 (!) ταινίες στο MCU, αν δεν είσαι υποψιασμένος για το τι θα δεις, δεν νομίζω ότι φταίει η Disney. Η χημεία μεταξύ Reynolds και Jackman είναι εξαιρετική, τα cameo που υπάρχουν απρόσμενα, οι σκηνές δράσης Α Π Ο Λ Α Υ Σ Τ Ι Κ Ο Τ Α Τ Ε Σ και δένουν όμορφα με τις μουσικές επιλογές, ενώ φυσικά η κωμωδία δεν λείπει.
Βέβαια για να την απολαύσεις είναι αλήθεια πως πρέπει να απενεργοποιήσεις τη λογική σου, καθώς κάποιες σκηνές δίνουν μία βεβιασμένη αίσθηση. Το fan service είναι εκεί, αποτελώντας υπενθύμιση για την πάγια τακτική του studio για το saga του multiverse. Μπορεί να μην αποτελεί την πιο άρτια δομημένη ταινία αλλά, διάολε, Deadpool παρακολουθείς, κάτσε απόλαυσέ το για αυτό που σου προσφέρει.
Δράση, ωμή βία και κωμωδία.
Το Deadpool & Wolverine δεν επανεφευρίσκει το είδος. Δίνει όμως κάτι διασκεδαστικό. Ένα δίωρο με αγαπημένους χαρακτήρες να περνούν από διάφορες φάσεις, να αλληλεπιδρούν με οικείους ήρωες και εντέλει να δίνουν ένα closure στη διαμάχη που ο Reynolds ξεκίνησε το μακρινό πλέον 2016 με την πρώτη του ταινία.
Φαίνεται μάλιστα πως το κοινό το έχει εκτιμήσει αυτό, κάτι που αποτυπώνεται στο box office. Η μέτρια κριτική απήχηση που έχει βέβαια δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη εντύπωση, για όσα προείπαμε. Το Deadpool & Wolverine είναι μία πολύ ωραία ταινία για να απενεργοποιήσεις το μυαλό σου για δύο περίπου ώρες, όμως δεν είναι κάτι παραπάνω από τις κωμικές στιγμές που προσφέρει.
Οκ, και από το απίστευτο αστείο intro του.
Bye-bye.
