To Hit Man έκανε την πρεμιέρα του στο περσινό Φεστιβάλ της Βενετίας ενώ στις 4 Ιουλίου θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφος, μπαίνοντας λίγο καιρό αργότερα στην πλατφόρμα του Netflix. Έχει ήδη πάρει διθυραμβικές κριτικές τόσο στο Metacritic και στο Rotten Tomatoes. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, καθώς στο σενάριο και στη σκηνοθεσία είναι ένας από τους λίγους Αμερικάνους auteur, ο Richard Linklater, γνωστός για την τριλογία των Before (Sunrise, Sunset, Midnight), το Boyhood, το School of Rock και πολλά άλλα. Πρωταγωνιστούν οι Glen Powell (Top Gun: Maverick) και Adria Arjona.
Γενικότερα οι ταινίες του Linklater δεν είναι για όλους. Δεν ανήκει όμως στην κατηγορία του Λάνθιμου, του Φον Τρίερ ή του Γκασπάρ Νοέ, δεν είναι ότι έχουν περίεργη πλοκή ή στυλ. Αντιθέτως οι ταινίες του είναι απλοϊκότατες σεναριακά και δεν είναι σκηνοθετικά φιλόδοξες. Η μαεστρία του έρχεται στο κομμάτι των διαλόγων και στο πώς κατορθώνει να παρουσιάζει και να αναλύει θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους, από την ερωτική τους ζωή μέχρι και τα πιο περίπλοκα φιλοσοφικά θέματα. Κάτι τέτοιο μπορεί να φανεί ανιαρό στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού και, παρόλο που θα εκθειάσω την ταινία, δεν είναι ένα film recommendation που θα έδινα στον οποιοδήποτε.
Στο Hit Man βλέπουμε τον Gary Johnson (Glen Powell), έναν καθηγητής φιλοσοφίας και ψυχολογίας σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο, ο οποίος καταλήγει ως δεύτερη δουλειά/χόμπι να υποδύεται τον επί πληρωμή δολοφόνο για χάρη του τοπικού αστυνομικού τμήματος ώστε να τους βοηθήσει να πιάσουν επίδοξους ηθικούς αυτουργούς. Και κάπως έτσι μπαίνει σε ένα ταξίδι ενδοσκόπησης, στο οποίο συμμετέχουμε ως συνοδοί του. Τι θα πει «να είσαι ο εαυτός σου», ποιος είσαι στην πραγματικότητα; Υπάρχει πράγματι η ταυτότητα -και αν υπάρχει είναι κάτι μόνιμο;
Ταυτόχρονα η ταινία ασχολείται και με την πολυδιαστατικότητα της ζωής των ανθρώπων, και τις αντιφάσεις αυτής. Διαφορετικοί ρόλοι του ίδιου ατόμου συγκρούονται μεταξύ τους: Πώς γίνεται ένας στρατιωτικός να είναι βουδιστής και φιλόζωος, πώς ένας άνθρωπος ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για κλασικές ανθρωπιστικές επιστήμες αλλά και σύγχρονες θετικές;
Όπως είναι λογικό, τα θέματα είναι βαριά και δύσκολα. Στο πρόσωπο του Powell βλέπουμε δικές μας ανασφάλειες και συμπεριφορές που επηρεάζουν την ταυτότητά μας, εμποδίζοντάς μας να είμαστε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθεί ότι στην ταινία απίστευτα σημαντική είναι η χαρισματική ερμηνεία των πρωταγωνιστών, οι οποίοι απογείωσαν αυτό το μαγευτικό σενάριο. Όσον αφορά το οπτικό κομμάτι, όπως συνήθως ο Linklater μας αποδεικνύει ότι λατρεύει την απλότητα. Δεν κάνει κάτι που θα εντυπωσιάσει γιατί δεν χρειάζεται, καθώς η ταινία πατά και χτίζει πάνω στη σκέψη. Το Hit Man θα μπορούσε (και ίσως θα έπρεπε) να προβάλλεται σε διαλέξεις πανεπιστημίων, ιντριγκάροντας το κοινό να ασχοληθεί περισσότερο με τα θέματα που ο Linklater «συζητά».
