και η σημασία της γονεϊκής εξουσίας
Μια ταινία με καλοβαλμένους χαρακτήρες, γρήγορη και πολυεπίπεδη. Το αλάνι προτιμάει να ζήσει μόνο του και να κοροϊδεύει το σύστημα, την πρόνοια, το σχολείο και τους πονηρούς γείτονες, καταφέρνοντάς τα μια χαρά. Όταν αισθάνεται την γλυκιά θλιμμένη απουσία της μάνας του μπαίνει μέσα στη τρύπα του. Τα αντικείμενα με αταξία και οι σκιές λαξεύουν τον πόνο της ψυχούλας του από την απώλειά της.
Στα σχολεία πολλές φορές οι δασκάλες συνωμοτικά αφηγούνται ιστορίες μαθητών και
μαθητριών εγκαταλελειμμένων παιδιών με ακατάστατες τσάντες, βρώμικα νύχια, άδεια στομάχια και κόκκινα μάτια άυπνα να στριμώχνονται περιμένοντας να έρθει η ώρα του διαλείμματος για να αναπνεύσουν και να σπρωχτούμε στο τοιχάκι γελώντας.
«Άντε πάλι, θέλουν μάζεμα. Οι γονείς έβαλαν τον αυτόματο πιλότο». Αυτή η έκφραση
ακούγεται πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια. Αναρωτιέμαι αν το αλάνι ήταν μπροστά μου τι θα
του έλεγα. Μάλλον «σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες ότι τα καταφέρνεις μια χαρά ακόμα και μόνο σου, αφού το οικονομικό σύστημα διαλύει κάθε έννοια της οικογένειας, ξεζουμίζοντας κάθε εργαζόμενο, οδηγώντας τον σε σωματική και ψυχική εξαθλίωση».
Μου άρεσε πολύ η σκηνή που ήταν καθισμένη στα πλυντήρια και προσπαθούσε να ξεπλύνει ο σκηνοθέτης την παράδοξη συμπεριφορά του βιολογικού της πατέρα, που ουσιαστικά έλεγε στην κόρη του «θες να μεγαλώσουμε μαζί;». Μέχρι τότε η πιο δυνατή σχέση ήταν η φιλία της με το γειτονάκι της, με το οποίο γίνονται επισκευαστές κλεμμένων ποδηλάτων αφού όταν δεν συνυπάρχεις με το σύστημα, οι επιλογές σου είναι λίγες.
Τελικά αναρωτιέμαι πόσο παράδοξο είναι να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω από ένα παιδί με ρόλο προστατευτικό αλλά αυτό να μεγαλώνει με ένα φιλαράκι και ένα πάτερα χαμένο στο διάστημα. Μήπως τα παιδιά μας είναι πιο δυνατά από ό,τι νομίζουμε και η αυτορρύθμιση τους τα κάνει να νιώθουν παντοδύναμα και ικανά να παλέψουν με την άχρωμη καθημερινότητα τους;
