Σε μια σκοτεινή, grim μεταφορά του διαχρονικού παραμυθιού των αδερφών Γκριμ (χεχ) η «Σταχτοπούτα» ξαναγεννιέται μέσα από έναν καθρέφτη που ραγίζει, ποτίζεται με οξύ και αντανακλά κάτι πιο βαθύ και ζοφερό από τη χρυσόσκονη της Disney.

Εδώ, η πρωταγωνίστρια δεν είναι η Σταχτοπούτα, αλλά η θετή της αδερφή, που αποφασίζει να διεκδικήσει το παραμυθένιο “happy ever after” με τα δικά της μέσα. Για να φτάσει στην καρδιά του πρίγκιπα, μεταμορφώνεται με φρικιαστικές body horror τεχνικές που θα έκαναν την Cronenberg-ική οικογένεια να σταυροκοπιέται. 

🎬 Σκηνοθετικά, η Emilie Blichfeldt (πρώτη της δουλειά — και φαίνεται πως δεν ήρθε απλώς για να παίξει) χτίζει μια ατμόσφαιρα σάπιας ομορφιάς. Αν και το σενάριο πατάει σε γνώριμα μονοπάτια, η σκηνοθετική ματιά είναι τόσο οξυδερκής που νιώθεις πως κοιτάς ένα παραμύθι από την πίσω πλευρά του καθρέφτη.

Το πιο ενδιαφέρον twist είναι ότι η “κακιά αδερφή” δεν είναι κακιά. Δεν είναι ξιπασμένη, δεν είναι γεμάτη κακία. Είναι μια κοπέλα ντροπαλή, ανασφαλής, που απλώς θέλει να νιώσει όμορφη. Θέλει να ανήκει. Θέλει να την αγαπήσουν. Και για να το πετύχει, κάνει συμφωνίες με το τέρας μέσα της. Το παραμύθι γίνεται κοινωνικό σχόλιο: πάνω στην τοξική αναζήτηση της ομορφιάς, την εμμονή με την αποδοχή, την ανάγκη για έγκριση σε έναν κόσμο που σε μαθαίνει να κοιτάς τον εαυτό σου μόνο μέσα από τα μάτια των άλλων.

Μια από τις πολλές γυναικοκεντρικές horror αφηγήσεις που κατακλύζουν τη σκηνή τελευταία — αλλά σίγουρα αυτή που φοράει το πιο ενδιαφέρον (και αιματοβαμμένο) γοβάκι.