Το βραβευμένο στη Βενετία, Silent Friend, ξεκινά με μια ιδέα που σε τραβάει: έναν πανάρχαιο δέντρο στο βοτανικό κήπο ενός γερμανικού πανεπιστημίου γίνεται μάρτυρας τριών διαφορετικών ιστοριών (1908, 1972, 2020), όπου άνθρωποι προσπαθούν να συνδεθούν με τον φυσικό κόσμο ή έστω να τον κατανοήσουν.
Η σκηνοθέτιδα Ildikó Enyedi φτιάχνει ένα ζωηρό μα ταυτόχρονα ήσυχο περιβάλλον που σε υποδέχεται με φωτογραφίες, χρώματα, χρόνους που αλλάζουν διαρκώς. Το δέντρο όμως μένει πάντα εκεί. Και αυτό το σταθερό στοιχείο λειτουργεί ως συνδετικός ιστός για τις τρεις ιστορίες.
Η αισθητική της ταινίας είναι προσεγμένη και λειτουργεί πολλές φορές ποιητικά, στοχαστικά. Το δέος για το ζωικό βασίλειο του On Body and Soul -που είχε ανοίξει επίσης το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 2017- μετατοπίζεται σε ένα δέος για τη φύση με την τελευταία ταινία της καλλιτέχνιδος.
Σίγουρα η ταινία απαιτεί υπομονή ενώ είναι πιο πιθανό να την απολαύσει το υποψιασμένο κοινό. Δραματουργικά οι τρεις ιστορίες δεν δένουν μαζί τους ενώ ορισμένες σκηνές βρίσκουν χώρο για να αναπτυχθούν καλλιτεχνικά εις βάρος όμως του χρόνου.
Συνολικά, το Silent Friend είναι μια ενδιαφέρουσα, οπτικά εντυπωσιακή ταινία, που αφήνει χρόνο στη φύση και στη συνειδητοποίηση. Όμως, δεν είναι για όλους: αν ζητάς κινηματογράφο με πιο άμεση συναισθηματική έξαρση, μπορεί να σε αφήσει με την αίσθηση ότι κάτι λείπει.
