Την προηγούμενη εβδομάδα το τελευταίο κεφάλαιο στο franchise του Mission: Impossible ξεκίνησε το κινηματογραφικό του ταξίδι. Το The Final Reckoning είναι η συνέχεια του Dead Reckoning: Part One και είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να κάνουν μια Thunderbolts* τύπου αλλαγή ονόματος σε κάποια ταινία. Είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα; ‘Φκορς νοτ.
Οι δύο ταινίες υποτίθεται πως θα κυκλοφορούσαν σε διαδοχικές χρονιές αλλά η τελική κυκλοφορία της ταινίας δύο χρόνια αργότερα, έκανε σίγουρα τους δημιουργούς να νιώσουν πως θα έχουμε ξεχάσει τα πάντα από τις προηγούμενες ταινίες. Έτσι είχαμε ένα αποτέλεσμα με ένα από τα χειρότερα δείγματα exposition σε blockbuster.
Το να σκαρφαλώνει ο 63χρονος Τομ Κρουζ σε ένα αεροπλάνο που πετά είναι σίγουρα αξιομνημόνευτο, και ίσως αυτό που αξίζει περισσότερο στην ταινία, αλλά δεν είναι αρκετό για να ξεχάσουμε έναν από τους πιο αδιάφορους villains, αναξιοποιήτους χαρακτήρες όπως Paris ή άλλους χωρίς ουσία ύπαρξης όπως ο Dega.
Το Final Reckoning έχει τις στιγμές του: θα γελάσεις, θα καρδιοχτυπήσεις, θα κρατηθείς από το κάθισμα. Αλλά από το Ghost Protocol και μετά ο πήχης είχε ανέβει πολύ. Κι αν αυτή ήταν πράγματι η τελευταία εμφάνιση του Ethan Hunt (δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά), του αξίζει κάτι καλύτερο από ένα χλιαρό φινάλε.
