Με πάνω από 40 χρόνια in the making το Megalopolis ήταν το μεγάλο στοίχημα σε όλη τη ζωή του Francis Ford Coppola. Ο σκηνοθέτης των Godfather πέρασε από 40 κύματα για να καταφέρει να δώσει ζωή στο σενάριο αρχικά και βρίσκοντας τη χρηματοδότηση σε δεύτερο βαθμό για να πραγματοποιήσει την ταινία που συνδέει Νέα Υόρκη και αρχαία Ρώμη.
«Κλειδί» στην αποκρυπτογράφηση της ταινίας αποτελεί η ιστορία του Κικέρωνα και του Κατιλίνα. Ο Κατιλίνας, αινιγματική φιγούρα της ιστορίας, είναι πιο γνωστός για τη συνωμοσία που οργάνωσε ενάντια στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία ενώ ο Κικέρωνας ήταν αυτός που ξεσκέπασε τη σκευωρία, εκφωνώντας τους περίφημους λόγους Κατά Κατιλίνα, με κομμάτι εξ αυτών να απαγγέλεται αυτούσιο διά στόματος Giancarlo Esposito. Καθώς η ιστορία γράφεται από τους νικητές, οι ιστορικοί της εποχής κατηγορούσαν τον Κατιλίνα για πολυάριθμες αιτίες, χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε την αλήθεια. «Τι κι αν όμως ο Κατιλίνας ήθελε να ευνοήσει το πολίτευμα;» αναρωτιέται ο Coppola.
Η νεανική ορμή του Cesar Catilina πρέπει να βρει τον δρόμο της και να ακουστεί, να κερδίσει το συντηρητικό μονοπάτι που προάγει η κυβέρνηση. «Η ευαγγελιζόμενη Ουτοπία είναι ο στόχος και δεν πρέπει να απομακρυνθούμε κι άλλο από αυτή» φωνάζει η νέα ταινία του σκηνοθέτη, στην οποία ωστόσο δεν λείπουν οι αδυναμίες.
Ο Coppola προσπάθησε να ξεχωρίζει, να κάνει κάτι δικό του με το sci-fi κομμάτι, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει για αυτό. Η φαντασία λείπει και φαίνεται πως δεν είναι το δυνατό σημείο του 85χρονου σκηνοθέτη. Ταυτόχρονα, οι απολαυστικότατες ερμηνείες του συνόλου του cast, προεξαρχόντων των Driver και Plaza, δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την αργή εξέλιξη των χαρακτήρων τους.
Όμως η επίγευση που σου αφήνει είναι γλυκιά. Ο Coppola πραγματοποίησε ένα όνειρο δεκαετιών παρουσιάζοντας ένα φιλοσοφικό αποτέλεσμα, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της μετατροπής μιας δημοκρατίας σε απολυταρχικό καθεστώς, είτε μιλάμε για τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία σε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είτε μιλάμε για το παρόν.
To Megalopolis είναι μία ταινία που δεν σε ενδιαφέρει το τέλος, δεν σε ενδιαφέρει αν ο Cesar και η Julia θα καταλήξουν μαζί. Οι ουτοπίες που καταλήγουν δυστοπίες, όπως εύστοχα αναφέρεται σε μία σκηνή, είναι ατάκα που θα μπορούσε να αναφέρεται σε ταινία του Coppola στην αρχή της καριέρας του, όπως στο Apocalypse Now για τον Πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι επίσης μία ατάκα που θα μπορούσε να αναφέρει οποιοσδήποτε μεγάλος οραματιστής όπως o Orwell, ο Mann ή ο Αριστοτέλης. Όταν οι κοινωνίες βαδίζουν σε επικίνδυνα μονοπάτια χρειάζονται οραματιστές για να φωνάξουν με τα μέσα που διαθέτουν. Ένας τέτοιος είναι και ο Coppola.
