Την πρώτη ημέρα του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρακολουθήσαμε το -βραβευμένο στη Βενετία- Lost Land του Άκιο Φουτζιμότο. Στην πρώτη πράξη της ταινίας, συναντάμε την εννιάχρονη Σομίρα και τον τετράχρονο αδελφό της Σάφι, παιδιά της κατατρεγμένης κοινότητας των Rohingya, οι οποίοι εγκαταλείπουν έναν προσφυγικό καταυλισμό στο Μπαγκλαντές με σκοπό να φτάσουν στη Μαλαισία, όπου περιμένει ένας θείος τους. Καθώς η πορεία τους ξεκινά, αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της διακίνησης ανθρώπων, δύσκολα ταξίδια με βάρκα, απώλεια ελέγχου και την ύπουλη, καθημερινή απειλή της ζωής τους.

Η ταινία αποφεύγει θορυβώδεις εξηγήσεις και αφήνει τη δράση να μιλήσει, με την κάμερα να πορεύεται δίπλα στα παιδιά. Χειροκίνητη κινηματογράφηση, πολλές φορές στο ύψος τους, που μας βάζει στην εμπειρία τους με έναν τρόπο συμμετοχικό. Δεν υπάρχει καμία διδαχή στην αφήγηση ή κάποια προσπάθεια για πολιτική ερμηνεία. Είναι απλώς δύο μικρά παιδιά που η ζωή τους βυθίζει ξαφνικά στις δυσκολίες.

Η αισθητική και η θεματική της ταινίας αποδεικνύουν πόσο στιβαρός αλλά και ευαίσθητος μπορεί να είναι ο κινηματογράφος όταν στρέφεται στο «μικρό» μέσα στον «μεγάλο» πόνο. Ο σκηνοθέτης Akio Fujimoto, με τη συνεργασία της κοινότητας Rohingya (πάνω από 200 μη επαγγελματίες ηθοποιοί) και με χρήση της μητρικής τους γλώσσας, επιτυγχάνει μια άμεση επικοινωνία με τον θεατή. Το Lost Land είναι μία ταινία για την δύναμη που σου δίνει η ελπίδα και την ανάγκη για αλληλεγγύη. Και ίσως το ελληνικό κοινό να έχει έναν παραπάνω λόγο να δει αυτή την ταινία. Γιατί, όσο μακριά κι αν βρίσκονται οι Rohingya, οι ιστορίες τους δεν μας είναι τόσο ξένες όσο φαίνονται.