Είναι γεγονός: Ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει, μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, στις άβολες και παράξενες ιστορίες. Δυσκολεύτηκα αρκετά να γράψω αυτή την κριτική για την ταινία, καθώς από τότε που την είδα την σκέφτομαι συχνά και ξύνω το κεφάλι μου. Αυτό λοιπόν είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που οφείλω να αναφέρω: To «Ιστορίες Καλοσύνης» (Kinds of Kindness) θα σας χαρίσουν τις πιο περίεργες σπαζοκεφαλιές. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό είναι απαραίτητα καλό ή κακό, αλλα προσωπικά αναγνωρίζω την αξία αυτής της επίδρασης που μπορεί να έχει ένα έργο τέχνης σε έναν άνθρωπο.
Η ταινία διαρκεί 2 ώρες και 40 λεπτά και είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια του Έλληνα σκηνοθέτη. Έκανε την πρώτη επίσημη προβολή της στο 77ο Φεστιβάλ Καννών και απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Ηθοποιού για τον Jesse Plemons. Δικαίως φυσικά, καθώς μπορώ να πω ότι είναι καταπληκτικός και στις 3 ιστορίες. Ναι, σωστά διαβάσατε, είναι 3 διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες μάλιστα συνδέονται κάπως με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, τον R.M.F.
Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση να υπάρχει ένα βασικό cast (Plemons, Stone, Dafoe, Qualley, Chau) που θα υποδύεται διαφορετικούς χαρακτήρες σε κάθε κεφάλαιο της ταινίας. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί, ακόμα και μέσα σε αυτή την “weird acting” φόρμουλα που προστάζουν τα σενάρια του Ευθύμη Φιλίππου. Θα παραθέσω εδώ, λοιπόν, τους τίτλους και την περιγραφή των τριών ιστοριών, μαζί με μια σύντομη spoiler free κριτική.
- Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ R.M.F.
Ο Ρόμπερτ είναι εργαζόμενος σε μια μεγάλη εταιρεία, διατηρώντας μια παράξενη εξαρτώμενη σχέση με τον διευθυντή του, η οποία προϋποθέτει την αλόγιστη υπακοή των επιθυμιών του τελευταίου. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Ρομπερτ θα δηλώσει την αδυναμία του να εκτελέσει την εντολή του εργοδότη του. Σε αυτή την ιστορία, πρωταγωνιστούν κυρίως οι Dafoe και Plemons, εξετάζοντας την δυναμική αυτής της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων άνισων στην κοινωνική ιεραρχία. Ίσως για αυτό είναι και η αγαπημένη μου από τις τρεις, και αντικειμενικά πιστεύω η καλύτερη από άποψη storytelling, σκηνοθεσίας και υποκριτικής. Πολύ έντονο το στοιχείο του δράματος εδώ, με ορισμένες στιγμές κατάμαυρης κωμωδίας. Να το θυμηθείτε πως η συγκεκριμένη θα τελειώσει και θα παρακαλάτε για λίγο ακόμα.
- Ο R.M.F. ΠΕΤΑΕΙ
Ένας αστυνομικός (Plemons) βιώνει μια περίοδο έντονης θλίψης, καθώς η γυναίκα του έχει εξαφανιστεί και δεν θα ησυχάσει αν δεν την βρει. Στην εξέλιξη της ιστορίας τον ενημερώνουν πως βρέθηκε η γυναίκα του (Stone), όμως αυτός παρατηρεί ορισμένες αλλαγές στη συμπεριφορά της και θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια. Εδώ έχουμε γνήσιο weirdness Φιλίππου-Λάνθιμου που, κατά την άποψη μου, ήταν κάπως βαρετό και δεν καταφέρνει να περάσει στον θεατή αυτό που θέλει, πιο πιθανό είναι να τον μπερδέψει. Αρκετά σουρεάλ και αλληγορική, με έντονη συναισθηματική αποστασιοποίηση και ψυχρότητα. Ναι μεν αγγίζει ένα σοβαρό θέμα, αλλά δυστυχώς ίσως είναι η πιο αδύναμη ιστορία της ταινίας σχεδόν σε όλες τις πτυχές.
- Ο R.M.F. ΤΡΩΕΙ ΕΝΑ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ
Και φτάνουμε στην τελευταία ιστορία, για την οποία ακόμα αμφιταλαντεύομαι. Πρόκειται για μια ιστορία ενός cult στο οποίο έχουν προσηλυτιστεί οι πρωταγωνιστές μας (Plemons, Stone), ακολουθώντας αυστηρά όλους τους κανόνες και ταυτόχρονα αναζητώντας τον δικό τους «Μεσσία», που βρίσκεται πλέον κοντά. Πολύ εντυπωσιακή και ενδιαφέρουσα προσέγγιση ενός σύγχρονου cult με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας και αγωνίας που θα σας ιντριγκάρουν. Η Stone είναι η βασική ηρωίδα αυτής της ιστορίας και προφανώς είναι εκπληκτική, όμως για κακή μας τύχη αυτή η πολλά υποσχόμενη ιστορία δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες μου. Δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες γιατί θα πρέπει να κάνω spoiler.
Στο τέλος, μπορώ με σιγουριά να πω ότι -παρά τα ελαττώματα της- η ταινία καταφέρνει να προβληματίσει για θέματα εύνοιας, ελέγχου, εμμονών και τοξικών σχέσεων, και θα πρότεινα να τη δείτε στα σινεμά έτσι ώστε να στηρίξουμε όλοι τέτοιες ξεχωριστές και ιδιαίτερες κινηματογραφικές δουλειές.
