Κατά την περίοδο του 1980 μια ομάδα τυμβωρύχων σκάβουν για αρχαία κειμήλια και κτερίσματα από τους τάφους και τα πουλούν στη διεθνή αγορά για να «αλλάξουν τη μοίρα τους». Ο Άρθουρ είναι αρχαιολόγος ραβδοσκόπος και έχει να παλέψει τις δικές του χίμαιρες. «Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το φιλμ…» λέει η Αλίτσε «…γιατί ζούσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον που μέχρι τότε κανείς δεν πείραζε τους τάφους».
«Κατά την περίοδο της πανδημίας γίνονταν πολλές συζητήσεις για τον θάνατο με ένα τρόπο συλλογικό, που με οδήγησε να σκεφτώ βαθιά τους Ετρούσκους που μας άφησαν τόσες μαρτυρίες. Τον τελευταίο καιρό όλοι μιλάνε για την ταυτότητα, ποιος είναι Ιταλός και ποιος όχι. Αλλά τελικά αν δεν υπήρχαν οι ξένοι πως θα γνωρίζαμε ότι εμείς είμαστε Ιταλοί;» λέει η λαμπερή Αλίτσε.
Η ταινία είναι ένα ποίημα, ένας άνεμος μαγικός που σε συνεπαίρνει, με το φως και το σκοτάδι να εναλλάσσονται, καθηλώνοντας το μάτι του θεατή. Το είδα δύο φορές και σίγουρα μετανιώνω που έχασα την ευκαιρία να το δω στη μεγάλη οθόνη, σε μια μαύρη αίθουσα κινηματογράφου.
Ο Αρτούρ με μάγεψε με τα στωικά του μάτια και το περπάτημα του. Ο λόγος μπορεί να ήταν λίγο περιορισμένος, κάτι που ίσως να κουράζει κάποιους, αλλά για εμένα εκεί κρυβόταν το μεγαλείο. Από την άλλη η Ιταλία ονειρεύεται να γίνει τραγουδίστρια της όπερας, κρύβει τα παιδιά της και εργάζεται ως υπηρέτρια προσπαθώντας να εκπληρώσει το όνειρό της.
Οι χίμαιρες του καθενός είναι η συνεχής τους μάχη με τον εαυτό τους. Όμως αφήνει μία ωραία νότα, θυμίζει ένα παραμύθι που μπορεί να είναι και αληθινό.
Άλλωστε ο Ίταλο Καλβίνο το έχει πει ότι τα παραμύθια λένε την αλήθεια. Ποια ακριβώς δεν ξέρω, ψάχνω ακόμα…
