Ένα ψυχολογικό θρίλερ με βαρύγδουπο story, μία μαία που κλέβει το βρέφος της φίλης της.
Για να κατανοήσουμε τη Λίντια, την πρωταγωνίστρια και πώς τελικά έφτασε στην αρπαγή του μωρού της φίλης της για να χαρεί την ζεστασιά της αγκαλιάς του βρέφους, έστω και στα ψέματα, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε τι σημαίνει για μια γυναίκα «μητρότητα» και να διαβάσουμε άρθρα από γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μάνες και πώς αντιμετωπίζονται αυτές από το κοινωνικό σύνολο.
Θέλω με αυτό να επισημάνω ότι οι κοινωνικές ταυτότητες της μητρότητας είναι τόσο ισχυρές και κλειδωμένες με το κλειδί της απόγνωσης για κάποιες που δεν μπορούν να τα καταφέρουν ή για αυτές που δεν θέλουν ή ακόμα και για αυτές που φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και ζουν δουλεύοντας συνεχώς για να αισθανθούν ότι είναι ζωντανές.
Πόσο μάλλον η Λίντια που κάθε μέρα βλέπει την ευτυχία που προσφέρει η μητρότητα και το κύρος που δίνει στη γυναίκα που ακολουθεί την πεπατημένη του «παντρεύτηκα, γέννησα και τώρα ζω».
Η Λίντια ζει σαν συμπληρωματική στη ζωή της φίλης της, Σαλόμε, όμως ποτέ δεν μίλησε για τα συναισθήματα της μοναξιάς της, δεν άνοιξε τη ψυχούλα της. Γι’αυτό προτίμησε να μπει σε μια φούσκα προσομοίωσης κοινωνικής προσαρμογής παρασύροντας όλους σε ένα κύκλο βίας και υποψίας.
Κάποτε έκανα βόλτα στην Αριστοτέλους με ένα φίλο μου από την Αφρική και το ανιψάκι του. Όλοι με κοιτούσαν και χαμογελούσαν. «Ααα! Τι ωραίο ζευγάρι» έλεγαν οι περαστικοί, και όσο ένιωθα τον θαυμασμό τους τόσο φούσκωνε η ψυχή μου.
Τρελές σκέψεις μου έρχονταν. Αναρωτήθηκαν αν πρέπει να φύγουμε έτσι όπως ήμασταν σε ένα έρημο νησί.
Ναι, μια λεπτή γραμμή χωρίζει το πρέπον, το σωστό, το υγιές, από το τρελό.
Συνήθως εγώ περπατάω επάνω σ’ αυτή τη γραμμή και σκουντουφλάω μια μέσα μια έξω! Μήπως πρέπει…;
«Πρέπει». Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της ανθρώπινης γλώσσας.
Μ. Καραγάτσης
23 Ιουνίου 1908 − 14 Σεπτεμβρίου 1960
Γιούγκερμαν
