Σκηνοθετικά οι επιλογές του δείχνουν ότι έχει σκαμπανεβάσματα, με τα Ex Machina (2014) και τη mini σειρά Devs (2020) να αρέσουν στο κοινό περισσότερο από τα Annihilation (2018) και Men (2022). Και στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει με τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Τώρα στη νέα του συνεργασία με την Α24 εισαγόμαστε σε ένα κοντινό μέλλον στις ΗΠΑ, όπου οι πολιτείες βρίσκονται σε εμφύλια διαμάχη. Μία μάλλον αλλόκοτη συμμαχία του Τέξας και της Καλιφόρνια (εύστοχη ουμανιστική επιλογή του Γκάρλαντ) που απαρτίζουν τις Δυτικές Δυνάμεις, μαζί με τον συνασπισμό της Φλόριντα έχουν αποσχισθεί και προελαύνουν αδιάκοπα προς την Ουάσινγκτον και τον Λευκό Οίκο. Παράλληλα, ένας πολεμικός ανταποκριτής και μία κορυφαία φωτογράφος δίνουν μάχη απέναντι στις επικίνδυνες συνθήκες και τον χρόνο, φιλοδοξώντας να προλάβουν τον στρατό και να αποσπάσουν την τελευταία συνέντευξη του προέδρου με το προδιαγεγραμμένο μέλλον. Μαζί στο ταξίδι αυτό ένας ηλικιωμένος έμπειρος δημοσιογράφος, όπως και μία νέα και φιλόδοξη ρεπόρτερ που τρέφει άκρατο θαυμασμό στην πρωταγωνίστρια. 

Ο Γκάρλαντ με τον τρόπο του καυτηριάζει το τρέχον πολιτικό γίγνεσθαι της Αμερικής. Απλώνει τον άκρατο διπολισμό που διέπει την αμερικανική κοινωνία και που κορυφώνεται μέρα με τη μέρα, παρουσιάζοντας μία εφιαλτική και συνάμα ρεαλιστική κοινωνική αποσύνθεση. Όμως ο Γκάρλαντ φαίνεται να μην θέλει να ασχοληθεί τόσο με το πολιτικό background του κόσμου που έχει πλάσει. Παράλληλα με τις αναπόφευκτες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, ο Εμφύλιος Πόλεμος λειτουργεί περισσότερο ως παρουσίαση του επαγγέλματος του πολεμικού ανταποκριτή και των φωτορεπόρτερ.

Γράφοντας για μία ακόμη φορά δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες (χαρακτηριστικό του Γκάρλαντ) ο Εμφύλιος Πόλεμος συγκρίνει αντίπαλες ιδέες (κυνισμός-ενσυναίσθηση, εμπειρία-νεανικός ενθουσιασμός) καταφέρνοντας να αναπτύξει ικανοποιητικά τους περισσότερους χαρακτήρες που εισάγει. Η χολιγουντιανή ρομαντικοποίηση του υπέρμετρου πατριωτισμού αποδομείται, χαρίζοντας σκηνές βγαλμένες από τα πιο σκοτεινά μας όνειρα.