30 Νοεμβρίου του 2018, ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που «ακυρώθηκε» το Daredevil, η προηγούμενη σειρά του Netflix. Πρόσφατα είχαν επίσης ακυρωθεί τα Iron Fist και Luke Cage, άλλες σειρές της Netflix MCU περιόδου, και με το Daredevil να έχει μόλις κυκλοφορήσει την τρίτη και πιο αριστουργηματική σεζόν του, φαντάστηκα πως τα άλλα δύο σταμάτησαν γιατί δεν «τράβαγαν». Κι όμως, στις 30 Νοεμβρίου βγήκε η ανακοίνωση πως σταματάει και το Daredevil. Και πολύ σύντομα, αφού βγήκαν και οι πιο πρόσφατες σεζόν τους, ακυρώθηκαν και τα Jessica Jones και The Punisher. Το Netflix MCU Franchise είχε πεθάνει. Σοκ.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, τα Marvel Studios ξεκίνησαν να φτιάχνουν επίσημα MCU σειρές και ο Daredevil ήταν μια μακρινή, ευχάριστη ανάμνηση. Και μετά πάμε στον Δεκέμβριο του 2021: από το πουθενά εμφανίζεται ο Kingpin του Vincent D’Onofrio στο φινάλε του Hawkeye και μια βδομάδα μετά εμφανίζεται ο Charlie Cox ως Matt Murdock στο Spider-Man: No Way Home. Λίγο καιρό μετά ανακοινώθηκε και επίσημα το Daredevil: Born Again, ένα reboot που φέρνει τον Daredevil επίσημα στο MCU. Γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε πολλά εύσημα στο Save Daredevil Campaign στα social media — τα παιδιά πάλεψαν για χρόνια για να «σωθεί» η σειρά, όταν ακόμα και οι ίδιοι οι ηθοποιοί είχαν χάσει τις ελπίδες τους.
Ο Charlie Cox και ο Vincent D’Onofrio επιστρέφουν επίσημα στους ρόλους τους, το υπόλοιπο cast όχι. Η σειρά είναι reboot, θα αφηγηθεί μια καινούρια ιστορία αλλά με τους ίδιους ηθοποιούς. Multiverse variants, ε, κάτι τέτοιο. Γλυκιά πίκρα.
Ακολούθησαν τα Echo και She-Hulk: Attorney At Law, για τα οποία, οκ, πείτε ό,τι θέλετε, αλλά το συναίσθημα του να ξαναβλέπω τον Daredevil, «καλοντυμένο» να κάνει τα ακροβατικά του, επίσημα σε Marvel Studios παραγωγή — ακόμα και για λίγο — ήταν λυτρωτικό.
Και μετά έρχεται η ανακοίνωση: το Born Again, το οποίο βρισκόταν σε στάδιο παραγωγής, σταματάει τα γυρίσματα, αλλάζει όλη η τότε δημιουργική διοίκηση, έρχεται ο Dario Scardapane (The Punisher) να ξαναγράψει το σενάριο πάνω στις σκηνές που είχαν ήδη γυρίσει για να μην ξεφύγει το budget, και φέρνει μαζί του το σκηνοθετικό δίδυμο των Justin Benson και Aaron Moorhead (The Endless, Spring, Loki Season 2, Moon Knight). Ανακοινώνουν επίσημα ότι το Daredevil: Born Again θα αποτελεί συνέχεια της παλιάς σειράς του Netflix. Πάλι σοκ. Είχαμε νικήσει — ή έτσι νομίζαμε.
Το Daredevil: Born Again ξεκινάει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο: ένα φανταστικό μονοπλάνο γεμάτο δράση, ένταση και έξυπνη σκηνοθεσία. Η ολοκλήρωσή του καταλήγει σε μια τραγωδία, με τον Matt να σταματάει να είναι πια «τιμωρός». Αυτό είναι το σεναριακό thread που θα ακολουθήσει όλη τη σεζόν: το ταξίδι επιστροφής του Matt πίσω στα παλιά και βίαια ένστικτά του.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης, ωστόσο, είναι ο παραλληλισμός μεταξύ του Murdock και του Fisk, διότι κι αυτός, αυτό είναι το character arc του. Ο Fisk αποφασίζει να αφήσει πίσω του το έγκλημα και, από κεντρικός μαφιόζος της Νέας Υόρκης, γίνεται δήμαρχος. Νικάει στις εκλογές και δηλώνει πως θα «καθαρίσει» την πόλη από τιμωρούς όπως ο Punisher, ο Spider-Man και ο Daredevil. Η σειρά είναι ένα character study μεταξύ των δυο τους, και αυτό είναι από τα πολύ θετικά της.
Το σενάριο, ωστόσο, δυστυχώς βγάζει έντονα το αίσθημα ότι πρόκειται για ένα φρανκενστάιν σενάριο, στο οποίο δεν βοήθησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι κράτησαν σκηνές από την προηγούμενη εκδοχή. Χωρίς να λέω ότι οι δημιουργοί δεν προσπάθησαν — φυσικά και το αποτέλεσμα είναι αρκετά τίμιο — αλλά όταν βάζεις δίπλα-δίπλα τη νέα σεζόν με τις προηγούμενες του Netflix, δεν υπάρχει σύγκριση.
Περνάει ωραία μηνύματα με πολύ έντονη την αντιεξουσιαστική, αντισυστημική και αναρχική του φωνή — και ομολογώ πως για κάτι τέτοια αγαπώ και το Daredevil αλλά και το Born Again. Στη σκηνοθεσία είχαμε μερικά ενδιαφέροντα πραγματάκια, χωρίς όμως να εφεύρει και τον τροχό. Οι μάχες, παρόλο που ήταν λίγες, ήταν αρκετά έντονες, στημένες με έξυπνο τρόπο και με μικρά, από τώρα, θα έλεγα iconic σημεία.
Αυτό, ωστόσο, που απογοητεύει πολύ στη σειρά είναι τα «ακροβατικά» στην πόλη. Επιτέλους ο Daredevil κάνει swing και κινείται όπως ο Spider-Man — θα έπρεπε να ήταν φανταστικό — δυστυχώς δεν είναι, με πολύ λίγες σκηνές, οι οποίες είναι κακοφωτισμένες, κακοσκηνοθετημένες και κακομονταρισμένες. Κρίμα.
Οι ερμηνείες — και συγκεκριμένα του Cox και του D’Onofrio — είναι με διαφορά το μεγαλύτερο θετικό της σειράς. Και οι δυο τους δίνουν, σε σημεία, τον καλύτερο μέχρι στιγμής εαυτό τους. Ένα ακόμα πράγμα για το οποίο δεν έχω κανένα παράπονο είναι η μουσική των The Newton Brothers (X-Men ’97, Doctor Sleep, The Haunting of Hill House, Five Nights at Freddy’s). Όλη η μουσική ήταν υπέροχη, με αποκορύφωμα το φανταστικό, διασκευασμένο από αυτό της προηγούμενης σειράς, Main Theme.
Μουσικά η σειρά δεν σταματάει μόνο στο score, διότι υπάρχουν και αρκετά «needle drops» που ανεβάζουν κατά τη γνώμη μου την εμπειρία. Δηλαδή, ποιος να μου έλεγε ότι θα άκουγα Radiohead στο Daredevil;
Η σεζόν τελειώνει με ωραίο τρόπο, αλλά κυρίως στρώνει τα νήματα για αυτά που θα ακολουθήσουν στη δεύτερη σεζόν — πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν κάνει crescendo και μένεις με ένα τέλος το οποίο αναγνωρίζεις ότι είναι καλό, αλλά και πάλι κάτι λείπει.
Ας ελπίσουμε σε μια καλύτερη και πιο οργανωμένη δεύτερη σεζόν, γιατί αυτό που πάνε να κάνουν σεναριακά μπορεί να βγει είτε απογοητευτικό είτε απίστευτα φανταστικό. Όλα θα εξαρτηθούν από το πόσο θα «πιστέψει» σε αυτή τη δεύτερη σεζόν η Marvel.
Συνοψίζοντας: το Daredevil: Born Again σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα. Πέρασα άσχημα; Όχι. Αλλά όταν συνεχίζεις μια από τις καλύτερες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης, δεν γίνεται να παραδίδεις ένα απλά καλό αλλά χλιαρό έργο. Έχει ωραία δράση και πλοκή και φανταστικές ερμηνείες. Θα έπρεπε να ήταν τέλειο — αλλά πάντα νιώθεις ότι κάτι λείπει. Νιώθεις ότι δεν είναι το Daredevil που θυμάσαι.
