Το Captain America: Brave New World ξεκινάει με τον Sam Wilson (Anthony Mackie) να έχει αναλάβει πλήρως τα καθήκοντα του ως Captain America μετά το The Falcon and the Winter Soldier και αντίστοιχα τον Thaddeus “Thunderbolt” Ross να έχει μόλις εκλεγεί ως πρόεδρος της Αμερικής, τον οποίο τώρα πια στο MCU υποδύεται ο φανταστικός Harrison Ford έπειτα τον θλιβερό χαμό του William Hurt (The Incredible Hulk, Captain America: Civil War, Avengers: Infinity War). Οι δύο αυτοί χαρακτήρες είναι η κινητήρια δύναμη της ταινίας εξαιτίας της τρομερής χημείας τους. Από τη μια έχουμε έναν Anthony Mackie, όπου για πρώτη φορά στο MCU βλέπουμε να παίζει έναν «διαφορετικό» Sam, μιας και τώρα δεν πρόκειται για τον χαρακτήρα του Falcon αλλά για τον επίσημο Captain, και ό,τι συνεπάγεται με αυτό. Ο Mackie δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία και μια καινούρια οπτική του Captain η οποία βασίζεται στην ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση μιας και δεν έχει κάποια υπερδύναμη ή κάποιον «ορό». Ο Ford επίσης αναλαμβάνει τον ρόλο του Ross υπέροχα και καταφέρνει να τον κάνει δικό του μιας και για πρώτη φορά τον βλέπουμε να έχει επίπεδα στον χαρακτήρα του, βλέπουμε ποιος είναι και ποια είναι τα κίνητρά του.
Ο Ross όντας πρόεδρος της Αμερικής προσκαλεί τον Captain στον Λευκό Οίκο ώστε να του προτείνει μια καινούρια συνεργασία η οποία θα ωφελήσει την ανθρωπότητα. Και ενώ όλα φαίνεται να κυλάνε ομαλά, μια απόπειρα δολοφονίας του προέδρου θα τα διαλύσει όλα. Εκεί μάλιστα ξεκινάει και το μυστήριο ώστε να ανακαλύψει ο Sam γιατί και ποιος προσπάθησε να σκοτώσει τον πρόεδρο. Η ταινία θεωρείται δικαιολογημένα πολιτικό θρίλερ και είναι ίσως η πιο σοβαρή και προσγειωμένη Marvel ταινία των τελευταίων χρόνων. Σε κάθε στιγμή της νιώθεις ότι προσπαθεί να γίνει Captain America: The Winter Soldier, και παρόλο που πρόκειται για μια πάρα πολύ τίμια προσπάθεια, στο τέλος αποτυγχάνει.
Η ιστορία, με το μυστήριο που ξετυλίγεται, είναι μεν ενδιαφέρουσα αλλά το κοινό βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά λόγω των trailers, τα οποία φανέρωσαν υπερβολικά πολλά και αυτό ρίχνει την εμπειρία. Ο Leader (Tim Blake Nelson) επιστρέφει στο MCU 17 χρόνια μετά το The Incredible Hulk, και παρόλο που φυσικά πρόκειται για μια επίσης πολύ αξιόλογη ερμηνεία, το αποτέλεσμα ελαφρώς απογοητεύει σε επίπεδο γραφής. Έχει έξυπνα κίνητρα τα οποία τον οδήγησαν στο σημείο που βρίσκεται ο χαρακτήρας, αλλά σε όλη την ταινία αναφέρεται συνέχεια το πόσο έξυπνος είναι και καταλήγουμε σε ένα σημείο να λέμε «οκ, αφού είναι τόσο έξυπνος γιατί συνέβη αυτό που συνέβη;». Θυμίζοντας αρκετά Zemo (Daniel Brühl) του Civil War, δυστυχώς πρόκειται για μια απλά οκ αντιγραφή, πράγμα απογοητευτικό λόγω του επιπέδου του Samuel Sterns ως κακού της Marvel. Ελπίζω να τον ξαναδούμε σε κάτι με καλύτερο γράψιμο αυτή την φορά μιας και πραγματικά ο Nelson σώζει ό,τι μπορεί με τη φρικιαστική ερμηνεία του.
Ευχάριστες εκπλήξεις είναι οι Joaquin Torres (Danny Ramirez) και Isaiah Bradley (Carl Lumbly), οι οποίοι κλέβουν όποια σκηνή βρίσκονται, ειδικά αν είναι και μαζί. Ο Joaquin είναι ο νέος Falcon και sidekick του Captain και βγάζει μια παρόμοια γενναιότητα αλλά και αθωότητα, παρόμοια με αυτή του Tom Holland ως Spider-Man. Ο Lumbly από την άλλη για ακόμα μια φορά παρουσιάζει μια ανθρωπιά στην ερμηνεία του ως Isaiah η οποία αποτελεί και την κινητήρια δύναμη του Sam ώστε να λύσει το μυστήριο. Τέλος, ο Giancarlo Esposito παρόλο που προφανώς τα δίνει για ακόμα μια φορά όλα, το σενάριο δεν καταφέρνει να τον αξιοποιήσει όπως πρέπει μιας και πρόκειται για έναν σχετικά μικρό και δυστυχώς μονοδιάστατο και βαρετό ρόλο.
Το σενάριο βασίζεται στο μυστήριο και την παράνοια τα οποία δυστυχώς δεν αποδίδουν και καταλήγουμε με ένα χλιαρό story. Η ταινία πρακτικά είναι το The Incredible Hulk 2 μιας και τα βασικά plot points της πηγάζουν από εκεί, λόγω του Ross και του Sterns, το οποίο είναι ενθουσιαστικό για τους φαν που περιμέναν να δουν μια συνέχεια στην ξεχασμένη αυτή ταινία του MCU.
Η σκηνοθεσία του Julius Onah δυστυχώς δεν λέει και πολλά, απλά «βγάζει την δουλειά». Οι μάχες παρόλα αυτά είναι εξαιρετικές, ρεαλιστικές και αρκετά βίαιες μιας και πρόκειται για έναν θνητό Captain ο οποίος και πέφτει και ματώνει, και αυτό από μόνο προσφέρει μια ένταση και μια αγωνία όπου δεν είχαμε για τον Steve Rogers. Η φωτογραφία της ταινίας επίσης απλά περνάει τη βάση και δυστυχώς σε ορισμένα σημεία είναι και αρκετά κακή, με ίσως μια σκηνή με το χειρότερο green screen σε Marvel Studios παραγωγή, το οποίο είναι ανεπίτρεπτο για παραγωγή τέτοιου βεληνεκούς. Ευτυχώς η μουσική της Laura Karpman στέκεται επάξια σε αυτές των Alan Silvestri και Henry Jackman.
Συνοψίζοντας, το Captain America: Brave New World σίγουρα δεν πρόκειται για μια κακή ταινία, αλλά όταν κουβαλάς τον τίτλο Captain America οφείλεις να δώσεις στο κοινό ένα αποτέλεσμα το οποίο να φαίνεται ότι δεν επιδιορθώθηκε με τσαπατσούλικο τρόπο στα reshoots και στο μοντάζ. Αν τη δείτε με χαμηλές προσδοκίες σίγουρα θα περάσετε ένα ευχάριστο δίωρο, αλλά είναι αρκετό αυτό;
