23 χρόνια μετά ο Danny Boyle επιστρέφει στο franchise των 28 ως σκηνοθέτης, όπως και ο Alex Garland (Ex Machina, Civil War) ως σεναριογράφος. Από τότε δηλαδή που έφεραν το zombie genre στο προσκήνιο – άλλωστε η έναρξη του The Walking Dead έχει ξεκάθαρες αναφορές στην αρχική ταινία. Και όταν νομίζεις ότι αυτού του είδους οι ταινίες δεν έχουν να σου πουν κάτι καινούργιο, το 28 Years Later χτίζει από τις στάχτες του, πιο άγριο, πιο ώριμο, πιο ποιητικά τρομακτικό.

Ο κόσμος της ταινίας είναι ταυτόχρονα αρχαίος και φουτουριστικός. Άνθρωποι ζουν σαν σε εποχές φεουδαρχίας, με τόξα, τελετουργίες και φήμες αντί για φάρμακα. Κι όμως, ο πλανήτης δεν είναι τελείως τελειωμένος, έχει γίνει απλώς ένα είδος Brexit και η χώρα βρίσκεται αποκλεισμένη, σε μία καραντίνα. 

Η καρδιά της ταινίας χτυπάει μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που ενηλικιώνεται σε έναν κόσμο όπου οι επιλογές δεν είναι “σωστό ή λάθος”. Η μητρική τρυφερότητα και η αρρενωπή βία είναι δίπολα που καθορίζουν την ταινία και τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή μας, που προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει να έχεις μέλλον.

Οπτικά, η ταινία είναι τρομερή. Κάθε καρέ τρέμει, ιδρώνει και σου σφίγγει το «είναι», με τη μουσική να παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό.  Η αφήγηση κάπου μπλέκει, αφήνει πράγματα μισά, προφανώς ετοιμάζοντας επόμενα κεφάλαια.

Είναι ένα ευχάριστο horror film που σου χαρίζει μια μοναδική εμπειρία που σίγουρα θα θυμάσαι για καιρό. Το 28 Years Later δεν σε τρομάζει επειδή έχει τέρατα. Σε τρομάζει γιατί αναρωτιέσαι τι από τον κόσμο που ξέραμε έχει νόημα να σωθεί. Κι εκεί, μέσα στα αίματα και τις σκιές, σου θυμίζει πως ακόμα και το τέλος, αν το δεις αλλιώς, μπορεί να είναι μια αρχή.