Πρόσφατα είχαμε την έναρξη της σχολικής σεζόν, οι αυλές ξεκίνησαν να γεμίσουν με τις φωνές των παιδιών που τις περισσότερες φορές μοιαζουν ουρλιαχτά έγκλειστων σε τσιμεντένια κλουβιά, στριμωγμένα σαν σαρδέλες, με στοίβες βιβλία, με άχρωμα εξώφυλλα. Κι όμως εκεί κρύβεται ένα μαγικό συναίσθημα, πολύπλοκο και δυνατό, που αν ήταν χρώμα θα το έβαφα γκρίζο και κόκκινο.
Είναι καρδιές που πάλλονται ρυθμικά. Σε κάνουν να αισθάνεσαι κάτι σαν το χέρι του Θεού, της μεταμόρφωσης. Ο αμφισβητούμενος ψυχολόγος των πειραμάτων, Μίλγκραμ, μίλησε για μια προσωπικότητα του “agent“, που εμφανίζεται σε δημόσιους λειτουργούς. Συνήθως οι agent νοιάζονται πιο πολύ να ευχαριστήσουν τον αρχηγό, την κρατική μηχανή παρά τους απλούς πολίτες. Είναι απόμακροι και φορούν μάσκα ηρεμίας για να μην φαίνεται η απόγνωση και η αποτυχία.
Η πρώτη ταινία, το Radical (2023), έρχεται από το Μεξικό με σκηνοθέτη τον Κρίστοφερ Ζάλλα και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Sundance.
Θέμα της το εκπαιδευτικό σύστημα του Μεξικού, με τον πρωταγωνιστή, έναν δάσκαλο, ο οποίος μετακομίζει σε μία μικρή συνοριακή πόλη που πλήττεται από τη βία και τη διαφθορά. Οι ριζοσπαστικοί τρόποι διδασκαλίας είναι απαραίτητοι έτσι ώστε να κερδίσει το ενδιαφέρον των παιδιών, σε μία προσπάθεια να αλλάξει τις ζωές τους.
Γιατί να τη δεις λοιπόν; Καταρχάς δείχνει πώς ένας δάσκαλος μπορεί να κινητοποιήσει και να μετασχηματίσει μία κοινότητα όταν εγκαταλείπει την τυπικότητα του agent προσωπείου. Η ταινία αυτή δεν είναι μακριά από τα δικά μας δεδομένα. Είναι τρυφερή και πέρα για πέρα συνταρακτική.
Η σκηνοθεσία είναι του Ολιβιέ Νάκας και του Μπράιαν Τολεντάνο. Πρωταγωνιστούν οι Βενσάν Κάσσελ και Ρένια Κατέμπ. Δεν αφορά μόνο τη μερίδα ατόμων που εμπλέκοντα με την αναπηρία αλλά όλους όσοι ζουν στον αστικό ιστό. Δίπλα μας κινούνται άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες αλλά διαφορετικές ικανότητες.
