Μια 94χρονη γιαγιούλα τα βάζει με τον υπόκοσμο και άλλες 2 ταινίες για τα γηρατειά

3 διαφορετικές οπτικές για το ίδιο θέμα

1 Σεπτεμβρίου, 2024

Στο Thelma (2024) μια 94χρονη χαριτωμένη γιαγιούλα τα βάζει με τον υπόκοσμο. Η εξιδανίκευση της νεότητας φαίνεται στα πλαίσια της καλλιέργειας μιας κουλτούρας νεολαγνείας. Έτσι παρατηρούμε μία τάση παλιμπαιδισμού που εμφανίζεται με κάπως ναζιαρικούς τρόπους. Τα άτομα πασχίζουν να αποδείξουν πως είναι νέοι, καβαλάνε μηχανάκια και δοκιμάζουν τα όρια τους, φοβούμενοι την κοινωνική απαξίωση και αποξένωση. Έτσι η Θέλμα υιοθετεί τη νοοτροπία του «μπορώ να κάνω τα πάντα» μέσα σε μία άρτια σκηνοθετημένη και διασκεδαστικότατη κωμωδία, στην οποία ξεχωρίζει και η ερμηνεία της Junn.

Διαφορετική είναι η προσέγγιση του προκλητικού Γκασπάρ Νοέ που μας τεστάρει με μία καταθλιπτική οπτική των γηρατειών με το πολυβραβευμένο Vortex (2021) με τις φανταστικές ερμηνείες των Dario Argento και Francoise Lebronn. Το να γερνάς μπορεί να είναι φρικτό, απάνθρωπο αλλά «έτσι είναι η ζωή». Αυτό είναι το μήνυμα του Νοέ. Είναι μία οδυνηρά ρεαλιστική και σκληρή ταινία με πολλά μηνύματα να αναμένουν απάντηση από τον ίδιο τον θεατή.

Στη ρεαλιστικότερη δυνατή προσέγγιση, αυτή του ντοκιμαντέρ, το «Ο Μυστικός Πράκτορας» πρόκειται για μία οσκαρική επιλογή από τη Χιλή. Ο Σέρχιο, ένας καλοστεκουμενος ογδοντάρης, μπαίνει στο γηροκομείο και μας αποκαλύπτει πώς ζούνε τα ένδοξα γηρατειά. Στην πραγματικότητα υπάρχει η υποψία ότι το συγκεκριμένο ίδρυμα δεν είναι αυτό που φαίνεται, έχοντας άσχημη αντιμετώπιση απέναντι στους τροφίμους, με την απομόνωση, τη θλίψη και την εκμετάλλευση να ξεχειλίζουν. Η αστικοποίηση οδήγησε τους ηλικιωμένους να θεωρούνται «ανθρώπινο πλεόνασμα» και να καταλήγουν συχνά εσώκλειστοι σε δομές. Στο ντοκιμαντέρ αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε. Απολαυστικοί χαρακτήρες, γεμάτοι στοχασμό, συμπόνια, μοναξιά και στο τέλος αισιοδοξία.