Το Eric είναι η καινούργια σειρά του Netflix με πρωταγωνιστές τους Benedict Cumberbatch, Gaby Hoffmann, Dan Fogler, McKinley Belcher και Ivan Morris Howe. Στον ρόλο του δημιουργού είναι η Abi Morgan, γνωστή ως σεναριογράφος από τις ταινίες Suffragette (2015) Shame (2011) και Iron Lady (2011).
Διαδραματίζεται σε μια φανταστική εκδοχή της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 80’. Ένας δημιουργός μίας παιδικής σειράς (Βίνσεντ), τύπου The Muppet Show, και η γυναίκα του (Κάσσι) βρίσκονται ξαφνικά στην τραγική θέση όπου ο γιος τους έχει εξαφανιστεί. Ο Βίνσεντ μετά από το σοκ δημιουργεί νοητά ένα φανταστικό πλάσμα που γίνεται αρωγός στην προσπάθεια ανεύρεσης του γιου του.
Μία πολύ ιδιαίτερη σειρά που αγγίζει πληθώρα θεμάτων σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Ικανοποιητική σκηνοθεσία, πολύ καλές ερμηνείες και άψογη παραγωγή. Δεν είναι αριστουργηματική αλλά δεν είναι ότι έχω και κάποιο παράπονο.
Η σειρά κυκλοφόρησε τον Μάιο στο Netflix, χωρίς να τα πηγαίνει πολύ καλά, έχοντας μόλις 3000 βαθμολογήσεις στο IMDb μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία της. Παρόλα αυτά ο αριθμός αυξάνεται γρήγορα, κάτι το οποίο δείχνει ότι η πλατφόρμα ξεκίνησε να το προωθεί πιο συστηματικά, προσπαθώντας να βρει το κοινό του.
Αν και το βασικό της θέμα είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί σε άλλες σειρές ή ταινίες, η δημιουργός της σειράς ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο και δεν εστίασε στο thriller και mystery κομμάτι άλλα επικεντρώθηκε στο δράμα. Και τι εννοώ εδώ; Ότι η σειρά δεν σχεδιάστηκε για να σε έχει in the edge of your sit που λέμε, δεν τρως τα νύχια σου από την αγωνία για το πότε, πώς και αν θα βρεθεί ο χαμένος γιος. Αντ’ αυτού εστιάζει στους λόγους πίσω από την εξαφάνιση, στην προβληματική σχέση των γονιών του αλλά και στις εξαρτήσεις.
Πολύ σημαντικό κομμάτι της σειράς είναι και ο χαρακτήρας του αστυνομικού, που έχει τις δικές του δυσκολίες, δηλαδή της δυσκολίες που περνά ένας ομοφυλόφιλος αφρο-αμερικανός τη δεκαετία του ‘80. Μέσα από τα μάτια του ωστόσο, η σειρά περνά από τον μικρόκοσμο του Βίνσεντ και της Κάσσι στον μακρόκοσμο της εποχής, με τα προβλήματα της, την ομοφοβία, τη διαφθορά, το πρόβλημα της αστεγίας και το σύστημα αστυνόμευσης.
Πίσω από τα θέματα που θίγει κρύβεται το φαινόμενο του διαγενεακού τραύματος, δηλαδή ο τρόπος που συμπεριφορές περνούν από τη μία γενιά στην άλλη, οι οποίες όσο μεγαλώνεις γίνονται πιο εμφανείς. Το φαινόμενο αυτό υφίσταται τόσο σε μικροκλίμακα όσο και σε μακροκλίμακα, κάτι το οποίο αποτυπώνεται εξαιρετικά στα 6 επεισόδια της σειράς.
Στη μικροκλίμακα ο πρωταγωνιστής, ο οποίος βίωνε τον πατέρα του ως αδιάφορο, σκληρό και τρομακτικό (χωρίς ο ίδιος βέβαια να το κατανοεί), κατέληξε ο ίδιος φόβητρο για τον γιο του, με τις καταχρήσεις και τις εκρήξεις θύμου του. Στη μακροκλίμακα βλέπουμε μια εποχή στην Αμερική όπου υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τους άστεγους (κάτι που ισχύει ακόμα), βλέπουμε το πως το σύστημα αστυνόμευσης συντηρεί ρατσιστικές αντιλήψεις απέναντι στους αφροαμερικανούς, αλλά και πως εκλαμβάνονταν οι ομοφυλόφιλοι της εποχής στην κοινή γνώμη.
Η σειρά δίνει ένα μήνυμα πολύ προσγειωμένο στην πραγματικότητα, ταυτίζοντας τον Έρικ με το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας που μας οδηγεί σε τοξικές συμπεριφορές, απόρροια της ανατροφής, της οικογένειας και της κοινωνίας στην οποία μεγαλώσαμε. Μέσα από την πάλη με το τέρας θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, δημιουργώντας ένα πιο υγιές περιβάλλον. Αυτή η αλλαγή βέβαια δεν έρχεται από τη μία μέρα στην άλλη, είναι ένας διαρκής αγώνας.
Άλλωστε η κατάληξη της σειράς συμφωνεί με αυτό, το τέρας δεν μπορεί να νικηθεί, καθώς ταΐζεται συνεχώς, το αποτύπωμά του δύσκολα διαγράφεται. Η μόνη μας ελπίδα είναι να μειώσουμε τον αντίκτυπο που έχει στα παιδιά μας. Το Eric θέτει το ερώτημα και προβληματίζει: Μπορούμε άραγε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μία λιγότερο διεστραμμένη κοινωνία από αυτή που παραλάβαμε;
