Βάζοντας να δω αυτή την ταινία είχα πραγματικά ελπίδες ότι θα δω κάτι τουλάχιστον διασκεδαστικό, καθώς ο Doug Liman έχει βαρύ βιογραφικό, έχοντας σκηνοθετήσει καλές ταινίες, όπως το Swingers(1996), το Go (1999), το The Bourne Identity (2002) καθώς και Edge of Tomorrow (2014), οι οποίες αν και δεν ήταν κινηματογραφικά αριστουργήματα, ήταν τουλάχιστον όλες διασκεδαστικές και με κάποιο ενδιαφέρον από άποψη πλοκής. Αντίθετα, το Road House φαίνεται εξαρχής ότι είναι ένα ακόμα blockbuster φτιαγμένο από την Amazon μόνο και μόνο για να εμπλουτίσει τον κατάλογό της με περισσότερες ταινίες με φανταχτερά ονόματα, όπως του Jake Gyllenhaal, του μαχητή του UFC Conor McGregor και του Post Malone. 

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας πρώην μαχητής του MMA, ο οποίος αναλαμβάνει να δουλέψει ως σωματοφύλακας σε ένα μπαρ στη Florida όπου αρκετά συχνά πελάτες του μαγαζιού δημιουργούν ζημιές. Χωρίς να μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες, το σενάριο και η πλοκή της ταινίες εξελίσσονται με τον κλασικό χολιγουντιανό τρόπο: βλέποντας τον πρωταγωνιστή να πλακώνει στο ξύλο τον έναν κακό μετά τον άλλο. Και αυτό είναι ουσιαστικά είναι η ταινία. Όλοι οι χαρακτήρες είναι απίστευτα μονοδιάστατοι. Οι ελάχιστες δραματικές σκηνές αναλώνονται μόνο σε κάποιες εσωτερικές διεργασίες του πρωταγωνιστή, που δεν ξεπερνούν σε διάρκεια τα 15’. Για τους δημιουργούς της ταινίας φαίνεται πως το μέτρια σκηνοθετημένο και συχνά βαρετό -εξαιτίας της μόνιμης ανωτερότητας του πρωταγωνιστή- είναι πιο ενδιαφέρον.